Zaburzenia odżywiania to poważne choroby o podłożu psychicznym. Wiele osób z powodu lęku, wstydu lub braku wiedzy na ten temat unika zgłoszenia się do specjalisty, wybierając inne sposoby „leczenia”. To błąd. Im dłużej stosowane będą alternatywne metody pomocy, tym później zostanie podjęta decyzja o specjalistycznej terapii. Niektóre z omówionych poniżej sposobów pomocy mogą być wykorzystane jako wspomagające proces terapii, nie mogą jednak jej zastąpić.
Książki
W obecnej chwili istnieje dość dużo publikacji, które w rzetelny sposób przedstawiają istotę zaburzeń odżywiania. Zwiększenie wiedzy na temat tych chorób może pomóc w ich zrozumieniu, jednak nie wystarczy do wyleczenia. Książki warte uwagi to:
Autoterapia
Często osoby chore wielokrotnie podejmują próby zapanowania nad objawami. Jest to możliwe. Czasem udaje się zatrzymać destrukcyjne zachowania nawet na bardzo długi czas. Należy jednak pamiętać, że osoby chore nie są w stanie same sobie pomóc. W celu powrotu do zdrowia konieczne jest rozwiązanie problemów tkwiących głęboko we wnętrzu. Możliwe jest czasowe uśpienie objawów, które jednak ujawniają się, gdy nadchodzi słabsza chwila w życiu człowieka.
Spotkania osób chorujących na zaburzenia odżywiania bez specjalisty
Zarówno wirtualne rozmowy osób chorych, jak i bezpośrednie ich spotkania bez czujnego oka specjalisty mogą stanowić zagrożenie. Często polegają wyłącznie na wymianie sposobów ułatwiających życie z zaburzeniami odżywiania i wywołują chęć rywalizacji między uczestnikami. Bez odpowiedniej opieki terapeuty, szkodliwe schematy myślenia i zachowania mogą zostać utrwalone, a osoby mogą stać się dla siebie wsparciem do trwania w chorobie.
Leczenie „rodzinne”
Głowy zrozpaczonych i bezradnych rodziców są często pełne „cudownych” pomysłów. Próbują oni wszystkiego – grożą, proszą, płaczą, wymuszają zachowania. Należy pamiętać, że zaburzenia odżywiania wymagają specjalistycznego leczenia, którego nie mogą brać na siebie rodzice. Co nie zmienia faktu, że wsparcie osób bliskich jest niezwykle ważne w procesie powrotu do zdrowia.
Leki na apetyt i leki przeciwwymiotne
Leki na apetyt i leki przeciwwymiotne są czasem przepisywane przez lekarzy pierwszego kontaktu (czasem na prośbę rodziców). U osób chorych na anoreksję leki na apetyt mogą spowodować jedynie zwiększenie stresu, bo chore odczuwają głód, ale potrafią go skutecznie kontrolować. Leki przeciwwymiotne podawane np. osobom cierpiącym na bulimię nie spełniają swego zadania. Chore, prowokując wymioty, sprawnie pozbawiają się również przyjętych leków. Paradoksalnie działania takie mogą tylko nasilić objawy choroby,
Związek
Niewątpliwie ukochana osoba, która daje wsparcie choremu, może okazać się niezwykle pomocna. Należy jednak pamiętać, że to nie wystarczy. Dodatkowo manipulacje i zachowania osób chorych ostatecznie często mogą doprowadzić do kryzysów w związku.
Dziecko
Dziecko nie jest i nie może być sposobem na rozwiązywanie problemów. Czasem zdarza się, że niekompetentne osoby doradzają chorym na bulimię (w bulimii tylko czasem dochodzi do zatrzymania cyklu miesiączkowego) zajście w ciąże. Również same chore decydują się na poczęcie dziecka z nadzieją, że odmieni ono ich życie i zablokuje groźne objawy. Tak się nie dzieje. Wręcz przeciwnie – często dochodzi do nasilenia objawów.
Przeprowadzka
Zmiana miejsca zamieszkania nie rozwiąże zaburzeń odżywiania, chociaż może się okazać czynnikiem wspomagającym. Liczenie na cudowne skutki wyjazdu, czy przeprowadzki jest tylko kolejnym sposobem na ucieczkę od problemów.
Zerwanie kontaktów z rodzicami
Oderwanie od domu rodzinnego w niektórych sytuacjach może przynieść dobre rezultaty, gdyż osoba chora usamodzielnia się, bierze odpowiedzialność za swoje życie i zaczyna wierzyć, że jest w stanie sama o siebie zadbać. Czasem chęć zerwania więzi rodzinnych jest wynikiem lęku lub braku umiejętności wyznaczania swoich granic i autonomii. Podyktowane złością i nagłe zerwanie kontaktów z rodzicami bez wsparcia terapeutycznego jest jednak odradzane. Wybaczenie wzajemnych błędów może okazać się trudne, ale nie jest nierealne.
Szpital internistyczny
Często zdarza się, że ze względu na potrzebę ratowania zdrowia lub życia chorych, trafiają oni do szpitali na oddziały wewnętrzne, ginekologiczne, laryngologiczne. Należy mieć świadomość, że jest to pomoc, która nie rozwiązuje podstawowych problemów związanych z zaburzeniami odżywiania. Natomiast jest bardzo istotna by zabezpieczyć życie i zdrowie fizyczne osoby chorej.
Pomoc bliskich
Pomoc przyjaciół, znajomych jest niezwykle ważna i potrzebna, ale nie wystarczy do pokonania choroby. Osoby bliskie muszą pamiętać, by nie brać na siebie roli terapeuty czy lekarza.
Koncentracja na diecie
Jednym z elementów leczenia zaburzeń odżywiania jest pomoc osobie chorej w powrocie do zdrowia i „normalnego” życia, w tym także do zdrowych nawyków żywieniowych. Koncentracja na diecie redukcyjnej, bądź diecie mającej doprowadzić do zwiększenia wagi jest jednak pułapką, ponieważ chory nie jest w stanie oderwać się od obsesyjnych myśli o jedzeniu, licząc kalorie i kontrolując ściśle posiłki.
Kontrola i ważenie
Kontrolowanie osoby chorej np. przez rodziców – sprawdzanie jej pokoju, kontrolowanie sposobu jedzenia i wagi może prowadzić jedynie do konfliktów i zwiększyć intensywność objawów. Bez skupienia się na rozwiązaniu problemów psychicznych, nie ma możliwości powrotu do zdrowia.
Bądź na bieżąco i dołącz do newslettera!