Bulimia sportowa

Wielu pacjentów ma świadomość, że sport to zdrowie. Dlatego bulimia może być postrzegana jako ‘zdrowa’ metoda kompensacji.Dla wielu osób bulimia kojarzy się głównie z wymiotowaniem lub nadużywaniem środków przeczyszczających. W rzeczywistości miewa ona również inne oblicza. Znamy ją pod postacią głodówek, między epizodami kompulsywnego objadania, czy rekompensacji napadów poprzez ćwiczenia.

Bulimia sportowa, klasyfikowana jest jako bulimia typu drugiego, czyli nieprzeczyszczająca.
Chory nie stosuj diuretyków lub lewatyw, aby pozbyć się spożywanych pokarmów, ale używa ćwiczeń jako metody rekompensaty. Bulimia sportowa jest powszechna u osób, które mają trudności z oczyszczaniem.            

Pacjent w gabinecie        

‘’Pamiętam, że kiedy kończyłem szkołę podstawową, zacząłem bardzo intensywnie uprawiać sporty. W tamtym czasie bardzo dużo pływałem i grałem w piłkę, więc nie traktowałem tego jako czegoś niepokojącego. Kłopoty zaczęły się w momencie kiedy zauważyłem, że odmawiam sobie słodyczy oraz unikam spotkań, na których pito alkohol. Chodziło oczywiście o kalorie. Za każdym razem po najedzeniu się lub wypiciu zbyt dużej (w moim odczuciu) ilości alkoholu musiałem to wszystko wypocić, pozbyć sie zbędnych kalorii. W pewnym momencie było to tak obsesyjne, że zjedzenie niewielkiej ilości słodyczy wpędzało mnie w totalny dół.
W liceum było już bardzo źle. Pamiętam, że potrafiłem w ciągu jednego dnia 2 h pływać, 3 h grac w piłkę i jeszcze dobić się siłownią.

Aż trudno mi uwierzyć, że miałem na to wszystko siłę. Co ciekawsze mogłem się tak katować całymi tygodniami, bez oznak zmęczenia. ‘’

Niepokojącymi objawami jakie powinny zwrócić naszą uwagę, jako specjalisty są:

– obsesyjne liczenie kalorii,
– brak elastyczności co do pory dnia i trybu ćwiczeń,
– ćwiczenia podczas choroby oraz innych urazów,
– brak odpoczynku i regeneracji,
– intensywny strach oraz niepokój w stanach spoczynku lub gdy preferowana forma aktywności nie jest dostępna,
– silne poczucie winy, gdy aktywność nie jest możliwa do wykonania,
– poczucie przymusu do ćwiczeń po spożyciu nieplanowanego posiłku.

 Zdecydowanie najistotniejszym symptomem bulimii sportowej jest stosunek pacjenta do aktywności fizycznej. Chory w wielu przypadkach planuje swoje życie wokół ćwiczeń, tak jak osoby z zaburzeniami odżywiania, planują życie wokół jedzenia.
W naszym gabinecie pojawiają się coraz częściej pacjenci, którzy zawodowo zajmują się różnymi dyscyplinami sportowymi. Wymagają one nie tylko siły, ale również nienagannej sylwetki. Osoby intensywnie działające w mediach społecznościowych zaczynają uzależniać się od aktywności fizycznej wrzucając codziennie relacje na żywo z treningów. Często uznanie followersów (czyli osób obserwujących dany profil)
na facebooku, czy też instagramie wzmaga u pacjenta chęć bycia coraz lepszym, co często prowadzi do poważnych problemów.
Jak powszechnie wiadomo aktywność fizyczna w rozsądnych ilościach jest zdrowa oraz wskazana
dla naszego organizmu i lepszego funkcjonowania, tak w skrajnych sytuacjach doprowadza do szeregu zaburzeń:

zmian fizycznych:
– urazy, takie jak zwichnięcia czy złamania,
– zapalnie mięśni,
– osteoporoza, artretyzm,
– niski poziom tkanki tłuszczowej, co dla kobiety jest niebezpieczne – ponieważ może spowodować zatrzymanie menstruacji, a w dalszym procesie spowodować zaburzenia hormonalne,
– omdlenia oraz odwodnienie organizmu,
– zaburzenia rytmu serca co w skrajnych przypadkach może doprowadzić do śmierci.

dolegliwości psychicznych:
– zły nastrój,
– niepokój,
– drażliwość,
– strach, depresja,
– obniżone poczucie własnej wartości (wręcz niechęć do samego siebie),
– ogromne poczucie winy i wstydu, myśli samobójcze.

problemów natury społecznej:
– problemy finansowe,
– wchodzenie w konflikt z prawem,
– trudności w nauce, nieumiejętność podjęcia i wykonywania pracy- unikanie kontaktów towarzyskich i trudności w nawiązywaniu relacji.

Leczenie:

Bulimia sportowa, zwana również atletyczną ma podłoże psychologiczne.
Dlatego w pierwszej kolejności należy skonsultować się ze specjalistą, który ma wiedze i doświadczenie w dziedzinie zaburzeń odżywiania. Najczęściej stosuje się psychoterapię indywidualną lub grupową w zależności od stopnia choroby. Skuteczną formą leczenia bulimii jak również bulimii atletycznej jest koniunktywna terapia behawioralna. Zakłada ona, że wszystkie patologiczne nawyki są wyuczone i stanowią niejako negatywne stany psychiczne. Terapia ta ma na celu modyfikację zachowania, czyli powolnym uczeniu chorego nowych zdrowych nawyków  i adekwatnych do sytuacji zachowań.
Współpraca kompleksowa z dietetykiem oraz trenerem ruchu, sprawia że pacjent ma możliwość edukacji  w zakresie równowagi między ćwiczeniami, zrównoważonym jedzeniem, a także wzmocnieniem poczucie własnej wartości.

Autor: Weronika Bronowicka, trener ruchu OCZO

Udostępnij: